Z danych szacunkowych wynika, iż na chwilę obecną  prawie milion dzieci  w Polsce nie otrzymuje od swoich rodziców renty alimentacyjnej i to pomimo wydania przez sąd prawomocnego orzeczenia o obowiązku alimentacyjnym. 

Do powodów takiego stanu rzeczy zaliczamy nie tylko bezskuteczność prowadzonego postępowania egzekucyjnego –  o ile takowe zostanie w ogóle wszczęte przez osobę uprawnioną, często wobec ukrywania dochodów przez osobę zobowiązaną, ale także m.in. niespełnianie restrykcyjnych kryteriów otrzymania pomocy z Funduszu Alimentacyjnego czy względy natury moralnej i  po prostu zwykła chęć niezaogniania konfliktu pomiędzy rodzicami oraz nie szkodzenia osobie zobowiązanej.

Państwo polskie nie jest wobec problemu niealimentacji obojętne i z tego też względu chociażby w 2017 r. doszło do znaczącej nowelizacji art. 209 k.k. [ przestępstwo niealimentacji ] w wyniku której wprowadzono nowy typ podstawowy przestępstwa, którego popełnienie nie jest dłużej uzależnione od skutku narażenia na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych osoby uprawnionej, co w pewnym stopniu zmniejszyło zjawisko niealimentacji i wpłynęło mobilizująco na dłużników alimentacyjnych, niemniej dalej przedstawiciele ustawowi małoletnich dosyć niechętnie składają zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa, głównie w obawie przed zaognieniem konfliktu pomiędzy rodzicami i obawą zerwania więzi pomiędzy małoletnim a drugim z rodziców.

O ile o możliwości ubiegania się o świadczenie pieniężne z funduszu alimentacyjnego – po spełnieniu kryteriów formalnych, czy też ścigania dłużnika na drodze postępowania karnego słyszał zapewne każdy, to o możliwości zatrzymania prawa jazdy za niepłacenie alimentów wiedzą już tylko nieliczni.  Jak to wygląda w praktyce ? 

Powszechnie wiadomym jest, że polski ustawodawca dość restrykcyjnie jak na europejskie standardy penalizuje przestępstwa narkotykowe. Do najpowszechniejszych przestępstw narkotykowych niewątpliwie możemy zaliczyć samo posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych.

Przestępstwo posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych zostało uregulowane w art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani.  Przepis ten penalizuje nielegalne posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych, przy czym w ust. 1 określono typ podstawowy tego przestępstwa – zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3, w ust. 2 typ kwalifikowany (posiadanie znacznej ilości ) – zagrożony karą pozbawienia wolności od 1 roku do lat 10, zaś w ust. 3 typ uprzywilejowany – zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 1 roku. 

Warto jednak nadmienić, iż nie każde posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych musi wiązać się z koniecznością poniesienia odpowiedzialności karnej.  Przepisy ustawy o przeciwdziałaniu o narkomanii przewidują bowiem możliwość umorzenia postępowania karnego, w tym także przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, chociaż brak uregulowań ustawowych co do wartości granicznych środków odurzających lub substancji psychotropowych skutkuje tym, iż decyzje tego typu mają charakter wysoce uznaniowy. 

Z roku na roku co raz cześciej spotykamy się z sytuacją kiedy osoba od której chcielibyśmy wynająć mieszkanie nalega  na zawarcie umowy w formie  najmu okazjonalnego. 

Dla wielu osób, a w szczególności tych, które po raz pierwszy chciałyby wynająć  mieszkanie, pojęcie najmu okazjonalnego jest jednak obce i wciąż nieznane. Czym faktycznie jest umowa najmu okazjonalnego oraz czym różni się od tzw. klasycznej umowy najmu ?

Definicja umowy najmu okazjonalnego zawarta została w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy umową najmu okazjonalnego lokalu jest umowa najmu lokalu mieszkanego, którego właściciel, będący osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania lokali, zawarta na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat. 

Umowa najmu okazjonalnego na pierwszy rzut oka niewiele różni się od klasycznej umowy najmu, jednak ta pierwsza ma przede wszystkim na celu chronić interesy wynajmującego przed tzw. trudnymi lokatorami, którzy chociażby zalegają z płatnościami, a przy tym nie chcą dobrowolnie opuścić wynajmowanego lokalu. Umowa najmu okazjonalnego w pewien sposób ogranicza  niektóre prawa najemcy, ale ograniczenia te nie są szczególnie  uciążliwe, a zwłaszcza dla najemców, którzy terminowo wywiązują się z zawartych w umowie obowiązków.

Jeżeli byłeś sprawcą wypadku komunikacyjnego, musisz liczyć się z tym, że w sprawie karnej zostanie orzeczony środek kompensacyjny w postaci obowiązku zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonego.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, iż nawiązka jest to samodzielny środek, który w wyniku nowelizacji kodeksu karnego  ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. został przesunięty do odrębnego rozdziału Kodeksu Karnego i formalnie został usunięty z katalogu środków karnych.  

Pomimo tego, iż  począwszy od dnia 1 lipca 2015 r. (wejście w życie wspomnianej wyżej nowelizacji Kodeksu karnego) nawiązka została zaliczona do grona środka kompensacyjnych, co miało przesądzać o nadaniu jej przede wszystkim charakteru odszkodowawczego, to mimo wszystko najtrafniejszy wydaje się być jednak pogląd o jej niejednolitym charakterze; penalnym, kompensacyjnym, zadośćuczynienia za krzywdę. 

Po zmianach przepisów orzeczenie nawiązki może mieć charakter fakultatywny jak i obligatoryjny, przy czym w przypadku możliwości orzeczenia nawiązki, wniosek o jej orzeczenie nie jest niezbędny, a sąd może w oparciu o własne przekonanie uznać konieczność jej zasądzenia.

Dobra wiadomość jest jednak taka, że jeżeli spowodowałeś wypadek komunikacyjny a w sprawie karnej został  orzeczony środek kompensacyjny w postaci  obowiązku zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonego to możesz na drodze postępowania cywilnego dochodzić jej zwrotu od ubezpieczyciela z tytułu posiadanej polisy OC.

Przepisy Kodeksu Karnego  stanowią, iż środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów orzekany jest fakultatywnie bądź obligatoryjnie, a decyduje o tym charakter popełnionego przestępstwa.

Sąd może (fakultatywnie) orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju  na okres od roku do lat 15, w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w szczególności jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. 

Obligatoryjnie Sąd orzeka o zakazie prowadzenia pojazdów pojazdów mechanicznych w razie skazania za przestępstwo określone w art. 178b k.k. – niedostosowanie się do polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego, art. 180a k.k. – prowadzenie pojazdu po cofnięciu uprawnień oraz art. 244 k.k. – niestosowanie się do orzeczonego uprzednio środka karanego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zakaz prowadzenia pojazdów orzekany jest na okres od roku do lat 15. 

Sąd orzeka (obligatoryjnie), na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwo w komunikacji był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka zdarzenia lub zbiegł z miejsca zdarzenia przy popełnieniu przestępstwa określonego w art. 173 k.k. – katostrofa w komunikacji, art. 174 k.k. – sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa katastrofy, art. 177 k.k. – spowodowanie wypadku. 

Dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzekany jest (obligatoryjnie) w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. – ponowne prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środa odurzającego lub jeżeli następstwem przestępstwa określonego w art. 173 k.k – katastrofa w komunikacji, jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 §  2 k.k. – spowodowanie wypadku, jeżeli jego następstwem jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu oraz w przypadku popełnienia przestępstwa określonego w art. 355 § 2 k.k. – wypadek komunikacyjny spowodowany przez żołnierza prowadzącej uzbrojony pojazd mechaniczny, jeżeli ten był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.

Planując sprzedaż nieruchomości, niejednokrotnie decydujemy się na skorzystanie z usług pośrednika nieruchomości, który zachwalając swoje usługi przekonuje nas, że skorzystanie z usług profesjonalnego biura nieruchomości i zorientowanego na rynku pośrednika zapewni nam nie tylko bezpieczeństwo transakcji, ale także oszczędność czasu, a być może i przyniesie nam wymierne oszczędności.

Decydując się na sprzedaż nieruchomości poprzez biuro nieruchomości, zobligowani jesteśmy do zawarcia umowy pośrednictwa, która to umowa szczegółowo opisuje wzajemne zobowiązania stron, w tym należne pośrednikowi wynagrodzenie z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Na rynku nieruchomości do wyboru mamy dwa rodzaje umów; umowy otwarte oraz umowy zamknięte z tzw. klauzulą wyłączności.

Otwarta umowa pośrednictwa, w największym skrócie umożliwia klientowi nawiązanie współpracy z kilkoma biurami nieruchomości, a prowizja z tytułu sprzedaży nieruchomości należna będzie wyłącznie temu agentowi, który skojarzy sprzedawcę z kupującym i sfinalizuje transakcję.

Zamknięta umowa pośrednictwa, zwana inaczej także umową pośrednictwa z klauzulą wyłączności, polega na tym, iż w okresie jej obowiązywania klient zobowiązuje się nie zawierać umów pośrednictwa z innymi biurami nieruchomości. Istotną tej umowy jest więc wyłączenie współpracy klienta z innymi pośrednikami nieruchomości.

Pomimo tego, że definicja umowy pośrednictwa z klauzulą wyłączności wydaje się być dość jasna i nie nastręczać zbyt wielu wątpliwości interpretacyjnych, to na rynku pośredników nieruchomości bardzo często spotykamy się różnymi jej interpretacjami przez biura nieruchomości – niestety w przeważającej większości przypadków, na niekorzyść konsumentów.

Przedsiębiorca na podstawie ww. przepisów Kodeksu cywilnego może ubiegać się o odszkodowanie za szkody wyrządzone działaniem władzy w związku z wprowadzeniem tzw. „lockdownu”. Odszkodowanie może obejmować zarówno poniesione straty jak i utracone korzyści.

Należy jednak wskazać, że droga do uzyskania pomyślnego rozstrzygnięcia może być trudna: po pierwsze, występujemy przeciwko Skarbowi Państwa. Po drugie, aktualnie oczekujemy na rozpoznanie przez TK wniosku Premiera dot. zgodności z Konstytucją art. 417 z ind. 1 k.c.

Niemniej, co pokazują przywołane na wstępie wyroki sądów władza publiczna zobowiązana jest do działania w granicach prawa – co zostało naruszone zbyt daleko idącymi ograniczeniami i zakazami. Takie działanie winno wiązać się z obowiązkiem naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych przedsiębiorców.

Środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, co do zasady, może być orzeczony na okres od roku do lat 15. Ustawodawca wprowadził także możliwość orzeczenia tego środka dożywotnio.

Orzeczenie dożywotnego zakazu prowadzenia pojazdów

Zgodnie z art. 42 § 3 k.k. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 (ponowne prowadzenie pojazdów mechanicznych w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego) lub w stosunku do sprawcy przestępstwa z art. 173 (sprowadzenie katastrofy), którego następstwem były śmierć lub ciężkie uszkodzenie ciała innej osoby, albo w stosunku do sprawcy wypadku drogowego, którego następstwem były śmierć lub ciężki uszczerbek na zdrowiu innej osoby (art. 177 § 2 lub art. 355 § 2), tylko wówczas, gdy sprawca w czasie popełnienia któregokolwiek z tych przestępstw znajdował się w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia – chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.

Blokada alkoholowa jest urządzeniem techniczne uniemożliwiającym uruchomienie silnika pojazdu silnikowego i pojazdu szynowego, w przypadku gdy zawartość alkoholu w wydychanym przez kierującego powietrzu wynosi co najmniej 0,1 mg alkoholu w 1 dm3.

Zgodnie z art. 182a § 1 Kodeksu karnego wykonawczego jeżeli zakaz prowadzenia pojazdów był wykonywany przez okres co najmniej połowy orzeczonego wymiaru, a w przypadku zakazu prowadzenia pojazdów orzeczonego na podstawie art. 42 § 3 lub 4 Kodeksu karnego [mowa tu o dożywotnim zakazie] przez okres co najmniej 10 lat, sąd może orzec o dalszym wykonywaniu tego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów niewyposażonych w blokadę alkoholową, o której mowa w art. 2 pkt 84 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 110), jeżeli postawa, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz zachowanie w okresie wykonywania środka karnego uzasadniają przekonanie, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę nie zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Przepis art. 182 § 1 stosuje się odpowiednio.

Koronawirus a ślub i wesele – czy mogę odzyskać wpłacone pieniądze?

Stan epidemii w Polsce spowodowany rozprzestrzeniania się koronawirusa SARS-CoV-2 skutkował wprowadzeniem wielu ograniczeń m.in. w przemieszczeniu się, z zaleceniem ograniczenia wszelkich wyjść do niezbędnego minimum i unikania skupisk ludzi. Ograniczone zostały także zasady funkcjonowania wielu instytucji oraz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

Epidemia pokrzyżowała wiele planów zawodowych i prywatnych. Niestety, wiele par z powodu epidemii zmuszona była odwołać swój ślub i wesele. Organizacja uroczystości wiąże się z wcześniejszym zawarciem umów z wieloma podmiotami i przeznaczeniu sporych środków pieniężnych na zaliczki lub zadatki.  Czy w zaistniałej sytuacji można liczyć na odzyskanie wpłaconych pieniędzy?

Umowy – czy tego chcemy czy nie, stanowią istotną część życia każdego z nas. Spotykamy się z nimi zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym. Oddziałują nie tylko na teraźniejszość, ale często mają też wymierny wpływ na kształtowanie naszej przyszłości. Jak właściwie zadbać o ten aspekt i odpowiednio zabezpieczyć się przed konsekwencjami pochopnych decyzji? Już tłumaczymy.

Pęknięta rura i zalane mieszkanie to fatalne w skutkach połączenie, które może być źródłem wielu kłopotów. Co zrobić, gdy z taką nieszczęśliwą sytuacją spotkamy się osobiście? Jak się na nią przygotować i jakie kroki podjąć, aby w razie konieczności uzyskać godziwe odszkodowanie? Zachęcamy do lektury, w której dowiecie się, w jaki sposób działać, gdy dojdzie do zalania mieszkania.

Prawo do obrony jest jedną z głównych oraz fundamentalnych zasad procesu karnego i przysługuje oskarżonemu już od etapu początkowego, jakim jest postępowanie przygotowawcze. Art. 6 Kodeksu postępowania karnego, niniejsza zasada została wyrażona expresis verbis. (Art. 6 kpk – „Oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć.”).

Jednak mało kto z nas wyobraża sobie sytuację, że któregoś dnia będzie potrzebował obrońcy, ponieważ stanie się oskarżonym w procesie karnym. Co należy wiedzieć, gdy przyjdzie nam albo naszej bliskiej osobie zmierzyć się z takim stanem rzeczy?

Każdy kto posiada własną działalność gospodarczą musi liczyć się z ogromną odpowiedzialnością i ryzykiem. Przygotowanie na każdą ewentualność jest kluczowe do sprawnego prowadzenia przedsiębiorstwa i w sytuacjach naruszania zasad należy wiedzieć co zrobić. Wiele osób nie rozumie zasad przy zawieraniu umowy i odpuszcza wywiązywanie się z odpowiednich należności. Należy wiedzieć jakie kroki należy podjąć w takim przypadku i co prowadzi do wyegzekwowania własnych pieniędzy.

Podczas planowania podróży zawsze zależy nam aby droga, którą mamy pokonać przebiegła w możliwie najbardziej komfortowych warunkach. Co jeśli dostajemy informację, że nasz lot został opóźniony? Z prawnego punktu widzenia, pasażer prawie zawsze jest na wygranej pozycji. Linie lotnicze, sprzedając klientowi bilet wiążą się z nim swojego rodzaju umową, w której zobowiązują się dostarczyć pasażera do konkretnego punktu, czyli miejsca docelowego podróży. Jeśli przewoźnik nie wywiąże się ze swojego obowiązku, powinien podjąć kroki, które wynagrodzą to poszkodowanemu.

Narastające zobowiązania finansowe, z których trudno się wywiązać i próba ratowania płynności finansowej poprzez wpadanie w pętlę zadłużeń, w krytycznym momencie doprowadzić mogą do tzw. bankructwa, czyli upadłości konsumenckiej. Jej ogłoszenie jest sposobem na uniknięcie obowiązku spłaty zaległości (długów), ale także na wyznaczenie sposobu i harmonogramu ich regulacji, włączając w to windykację posiadanego przez dłużnika majątku. Jak wygląda droga do ogłoszenia upadłości, kto i kiedy może to zrobić?

Zakaz prowadzenia pojazdów jest to jeden ze środków karnych określonych w art. 39 Kodeksu karnego.

Co do zasady Sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w szczególności jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Zobacz więcej: jazda pod wpływem alkoholu, narkotyków.